WIE IS VRIEND EN WIE IS DE VIJAND ( van Rusland) ? door Natalia Narotsjnitskaya.

WIE IS VRIEND EN WIE IS DE VIJAND? een artikel uit Акгументы у Факты (Argumenten en Feiten) nr 50 11-17 dec 2013, blz 10, vertaald door Alfred Vierling; Russische tekst onder vertaling toegevoegd. на русском языке под голландским перевода
Rusland breidt zijn invloed uit. Waar liggen de grenzen aan zijn vriendschappelijkheid ?

‘Wij benijden Europa zo zeer om de Oekraïne, dat we bereid zijn dat land te stikken in onze omarming…. Maar moet Rusland zijn vriendschap niet aanbieden aan zijn buren? Komen met allerhand dure concessies en kortingen om er maar voor te zorgen , dat ze er niet vandoor gaan met een of andere vriend? Was het misschien niet allang tijd om wat gas terug te nemen en nou eens niet vriend en vijand onze vrede op te leggen ? “ Sviridov, Tomsk.

Meer Bondgenoten !

Natalia Narotsjnitskaya, voorzitter van het te Parijs gevestigde kantoor van het Instituut voor democratie en Samenwerking: ‘In vredestijd gaat de strijd om invloedssfeer, om een gunstiger positie aangaande zijn buitenlandse politiek en zijn economie. Rusland is bovendien te groot dan dat het geen onverkwikkelijke belangen met zich meebrengt. Daar heb je dat Europa, dat voortbouwend aan zijn paradijsje op aarde zich tot nu toe niet kon bevrijden van een gevoel van onveiligheid gelet op onze gigantische omvang en ons potentiaal om in moeilijke tijden uit ruïnes te herrijzen.
Waarlijk, Pushkin schreef al, dat ‘Europa m.b.t. Rusland altijd al onwetend en ondankbaar was.’

We hebben er belang bij, dat onze buren niet verwikkeld geraken in een of ander bondgenootschap, dat schadelijk voor hun uitpakt. Neem nou eens de Oekraïne. Brzezinski schreef al, dat met alle kracht de Oekraïne van Rusland zou moeten worden losgepeuterd. Geen enkele verbetering verkrijgt de Oekraïne uit haar associatie met de Europese Unie.

Bijvoorbeeld zal het onderworpen aan en verplicht zijn zich te vereenzelvigen met het Europese juridische acquis, waaronder ook begrepen de legalisatie van het homohuwelijk. Het loopt onnoemlijke schade op door zijn ontrekking aan ons, verstoort zijn eigen economie en verwordt tot achtertuin van Europa.

Het laat zich denken, dat vriendschap niet iets zonder kosten is. We geven toch ook in ons leven van alle dag aan goede mensen die ons na staan geschenken en wij voelen ons welwillend betrokken bij hun gebreken. Zo is het nu ook in de geopolitiek. Voor veiligheid binnen de cirkel van onze grenzen moet betaald worden. Ook voor betere betrekkingen met onszelf in vredestijd.
China, Amerika, de Europese Unie en ook het kleine Israël betalen kolossale sommen geld aan andere landen die als groep deel uitmaken van hun invloedssfeer.

Is het wel mogelijk om de betekenis te overschatten van het Russisch bondgenootschap met dat Wit-Rusland ? Wij maken hier toch in westelijke richting op geheel eigen wijze een bufferstaat van een vriendelijk land, waarmee we gewoon handel kunnen drijven en eng samenwerken op het gebied van oorlogsvoering. Dat gaat voortreffelijk. Zo is het ook nodig om de Euraziatische Gemeenschap aan ons te binden . Daarbij komt, dat zo’n constructie in tegen stelling tot de Europese Unie, flexibel is en al helemaal niets weg heeft van een Soviet-Unie.

Zo’n Euraziatisch project is namelijk erg eerbiedig in zijn betrekking tot dier deelnemers: Niets dwingt deze tot een radicale koerswijziging van hun binnenlands beleid of af te zien van de grondbeginselen hunner beschaving. Alle besluiten worden bij unanimiteit genomen, elke regering behoudt vetorecht.

Natuurlijk moet Rusland er niet naar streven om iedereen onder uitzondering binnen zijn eigen kring te sleuren. Maar we beschikken over een waaier van mogelijkheden. Behalve onze naaste buren moet je denken aan China, India, de islamitische wereld, die allemaal machtiger worden en ook aan Latijns Amerika. Ook aan de mensen die sympathiek tegenover ons staan in Cuba, Venezuela, Mexico, zijn allemaal in ons voordeel.

We moeten dit ook beter bekijken vanuit onze ervaring uit de tijd van de Soviet-Unie, toen zowat de helft van de mensheid zich op ons orienteerde. Dat vond zijn oorsprong niet alleen uit het feit, dat we ervoor wat betaalden, dammen bouwden enz. Het belangrijkste was , dat we onszelf als souverein beschouwden en we waren zelfverzekerd van onze eigen macht.

Als we nou weer zo’n land worden, waarvan de eigenwaarde niet te hoog is ingeschat en dat ook zonder gespeend blijft van een door decadente elementen verstierd geestelijk klimaat, dan zullen ze ons met veel meer respect bejegenen.

1) artikel uit Акгументы у Факты (Argumenten en Feiten) nr 50 11-17 dec 2013, blz 10,
vertaald door Alfred Vierling

[gview file=”http://www.alfredvierling.com/wp-content/uploads/2014/02/russart.pdf”]