Oplossingen aangedragen voor Duindorp (NTR audio en video interview met Alfred Vierling)

Alfred Vierling antwoord bij 1 op straat op 22 april 2014.

Beluister het HIER

Den Haag. Minder Marokkanen. Dat is niet alleen wat Wilders wil, maar ook 43% van de bevolking. Dit blijkt uit onderzoek van Maurice de Hond in opdracht van de PVV. Van de 2500 ondervraagden is 65% voor het bevorderen van de terugkeer van niet-westerse allochtonen. Ook wil 48% een immigratiestop. PvdA-leider Diederik Samson gelooft geen bal van het onderzoek. Net als D66 leider; Alexander Pechtold. Wordt het integratieprobleem ontkend? Hoe komt het dat bijna de helft minder Marokkanen wil? Gaat het beeld dat bestaat over Marokkaanse Nederlanders ooit veranderen? Marianne van den Anker ( was wethouder van Leebaar Nederland!!) praat hierover met journalist Joost Niemöller (auteur van ‘Het Immigratietaboe’), Joram van Klaveren (ex-PVV, thans van De Groep Bontes/Van Klaveren).

Aan Martin Spaans voorzitter wijkberaad Duindorp

Er zijn vier problemen.

1. Het toewijzingssysteem van sociale woningen deugt niet. Geen land ter wereld laat vanuit het buitenland mensen toe op een toewijzingssysteem gebaseerd op ancienniteit en dus ten detrimente van er geborenen. Dit heet ethnomasochisme.
Het is landelijk en gemeentelijk beleid. Vestia is uitvoerder en kan weinig meer doen, dan excessen dempen met zo nu en dan eens in overleg met de gemeente urgentie aan een autochone familie toe te kennen. Dat weten Duindorpers en dus gaan zij in arren moede over tot actie en kwalijke praktijken tegen dit onrechtvaardige toewijzingsstelsel.

In een openbaar toegankelijke bijeenkomst in het buurthuis met vertegenwoordigers van de gemeente, politieke partijen, sociaal werkers, Vestia, politie, zou eens open en eerlijk over dit toewijzingssysteem moeten worden gesproken om ervan de meest heikele kanten van te verzachten, niet alleen, zoals nu wrs wordt gedaan, stiekem een noodoplossing vinden voor raddraaiers.

2. Vestia moet de huurders ‘in het ongestoord genot van het gehuurde’ stellen. Het ‘gehuurde’ zijn echter karton zo dunne appartementen. Dan kan Vestia dus niet aan deze civielrechtelijke plicht voldoen, indien zij door de gemeente wordt gedwongen om haaks op elkaar staande culturen te huisvesten op en onder elkaar.

In de Schilderswijk zien we wat er dan gebeurd: Nederlanders van oorsprong worden van racisme beticht en moeten de wijk uit, terwijl er een sharia-gemeenschap ontstaat of een creoolse wijk. Altijd staat Vestia achter de probleemveroorzakers en is fel tegen de weerloze slachtoffers. Dat is ook de houding van de politie en onze bestuurlijke elite, recente pilot projecten met aso-wooncabines ten spijt.

Het is nu eenmaal zo, dat moslims voor Nederlandse oren vreselijke muziek en gebedsoproepen uitzenden en dat veel creolen en antillianen ‘s nachts leven en heel harde basmuziek te horen geven. Dat heb ik al drie maal meegemaakt, ik heb al drie maal moeten verhuizen wegens niet te harden geluidsoverlast van allochtone buren. Nachtrust blijk nergens gestipuleerd als mensenrecht.

Vestia zou in ieder geval de inplaatsing van haaks op elkaar staande culturen en levensstijlen niet moeten inplaatsen op dezelfde portieken subsidiair woonblokken, en al helemaal niet verticaal gelagerd. Eenmaal slachtoffer van lawaaierige buren of buren met ander 24-uurs leefpatroon, kan men rechtens in dit land weinig meer doen.

3. Den Haag is sterk gesegregeerd. natuurlijk zien Duindorpers, dat aan de overkant van het verversingskanaal, Statenkwartier , Frankenslag waar de burgemeester woont en aan de andere kant van de duinen, de Vogelwijk, hele blanke Europese wijken staan zonder islamisering en vernegering. Daarom is het verwijt ‘racisme’ door de burgemeester aan het adres van Duindorpers uiterst hypocriet. Hij kreeg steun n.b. van o.m. de twee nieuwe moslimpartijen in de stad.

Het gemeentebestuur is er voor alle inwoners, dus ook voor autochtone Nederlanders, die in de knel zijn gekomen dor het mislukte multikulti-beleid. Onze koning heeft dat gesignaleerd tijdens zijn eerste tv-interview en dus is het gewenst dat vanwege (een groep) Duindorpers het Oranjefonds wordt benaderd voor een samenlevingsproject, waarin de onoverkomelijkheden van de niet-Europese inplaatsing worden verkend, vastgelegd en als uitgangspunt kunnen gaan dienen voor een rechtvaardiger toedelingsbeleid, waaraan gemeente en Vestia zich alsdan dienen te houden.

4. De gemeente wil geld verdienen en de toplocatie Duindorp allengs volbouwen met juppiewoningen. Daarvoor is de grote rioolbuis in de Pliuvierstraat gelegd, niet voor het huidige woonbestand. Zoals de vorige keer, toen maar de helft van de gesloopte woningen werd vervangen door juppiewoningen, wordt de Duindorpse bevolking uit elkaar gespeeld: Een derde krijgt een mooie wisselwoning, een derde naar het bejaardenhuis geschopt, een derde helemaal weggetreiterd, nu dus met behulp van moslims en creolen, misbruikt als breekijzer. Dat is het gemeentelijk toekomstbeleid voor Duindorp.

In voormelde bijeenkomst in het buurthuis, kunnen de plannen eens aan de kaak worden gesteld en bij ontkenning vanwege de gemeente kunnen alsdan garanties worden geeist met betrekking tot het leefmilieu van de huidige bewoners.

Hierbij kan men denken aan een verbod aan verdere gezinshereniging door middel van ketenimmigratie van niet aan de westerse maatschappij aangepaste immigranten. Het is afschuwelijk te leven tussen gesluierde vrouwen die een man niet willen groeten, mannen die geen vrouw de hand willen geven en hun vrouwen thuis opsluiten, hun kinderen slaan, honden vertrappen, moslimgeloei ten beste geven, je haatdragend aankijken omdat je maar een kaffer (ongelovige) bent, of omdat je verantwoordelijk wordt gehouden voor de slavernij. De Nederlandse bestuurders doen net alsof er met de houding van immigranten tegenover Nederlanders van oorsprong niets mis is en verzwijgen de enorme druk die de Marokkaanse, Turkse en Antilliaanse regeringen op hun mensen hier uitoefenen.

De gemeente en Vestia moeten hier dus wel degelijk ook enige leermomenten meemaken.

In de hoop, dat U wilt meewerken aan de totstandkoming van zo’n bijeenkomst en aan een subsidieaanvraag bij het Oranjefonds, beide ter voorkoming van escalatie in de toekomst bij ongewijzigd beleid,

dank u reeds voor getoonde belangstelling.

met vriendelijke groet,

drs alfred vierling Geachte heer Vierling,

Het wijkberaad kan zich niet vinden in uw denkbeelden en benadering en stelt dus geen prijs op samenwerking. Dit betekent overigens niet dat wij de problemen niet onderkennen en hard bezig zijn daar waar mogelijk onze bijdrage te leveren aan verbetering van de situatie in Duindorp.

Met vriendelijke groet,

Martin Spaans
Voorzitter wijkberaad Duindorp

Wellicht is interessant te lezen wat Alfred vierling over deze problematiek 35 jaar geleden schreef, zie hieronder

MINDERHEDEN, WIE BETAALT DE REKENING? in NRC Opiniepagina, donderdag 25 september 1980′

in zijn voorlopige reactie op het rapport ´Etnische Minderheden´ van de Wetenschappelijke Raad voor het regeringsbeleid WRR constateert de Regering, dat Nederland een multiculturele samenleving is geworden. Er zal evenwel een gigantische maatschappelijke inspanning nodig zijn voor wijzelf en de diverse minderheden zich gaan voelen te behoren tot één en dezelfde samenleving. Het gaat dus niet aan onze samenleving te etiquetteren als multicultureel of pluralistisch, als daaraan geen ideologische lading wordt gegeven door een consistent beleid dat de vestiging van zo´n samenleving expliciet beoogt.

De Rijksoverheid deed tot nu toe precies het tegenovergestelde: De culturle lijnen, waarlangs de samenleving dreigt te segmenteren werden geinstitutionaliseerd. Per minderheid was steeds een ander ministerie verantwoordelijk. CRM voor Surinamers, Binnenlandse Zaken voor MOlukkers, Sociale Zaken voor Mediterranen. Binnen CRM kregen de gesubsidieerde categorale welzijnsorganisaties (dus per minderheid) ieder een eigen lobby binnen de Directie Culturele Minderheden. Voor Molukkers, Surinamers, Mediterranen en vluchtelingen (en woonwagenbewoners) werden aparte beleidjes met aparte subsidiepotten uitgebroed.

Niet iedereen kreeg evenveel. Zo kregen de Surinamers wel 5% van de woningwetwoningen, maar de gastarbeiders geen huizen. Niet iedereen kreeg iets. Wie niet kaapt of krijst en met moeite zichzelf onderling hooghoudt, zoals de meeste Chinezen, die krijgt niets. Erger is dat door deze categorale versnijding van de ambtelijke lobbies de ´zelf´-organisaties en de subsidiepotten nu juist de multiculturele projecten – zo brood nodig voor de opbouw van de pluralistische samenleving – buiten ieders aandacht en subsidies vallen.

De rijsoverheid gaat het nu iets anders doen. Het bestaande extra-beleid inzake werkgelegenheid, huisvesting, onderwijs en welzijn voor een aantal minderheden wordt nu gecoordineerd door de Minister van Binnenlandse Zaken (BIZA). Omdat men de ene minderheid niet kan onthouden wat de ander wel krijgt, dreigt het beleid te worden gelijkgetrokken. Als bijvoorbeeld de Molukkers met geweld onderwijs in hun ( op Ambon niet meer gebruikte) dialect afdwingen, vormt dat een gevaarlijk precedent voor de eis onderwijs te geven in allerlei Turkse, arabische en Surinaamse dialecten.

De Regering legitimeert dit extra-beleid in zijn voorlopige ractie op het WRR-rapport met erop te wijzen, dat de minderheden wegens taal en cultuur problemen gemeen hebben, die zich niet laten herleiden tot de bekende achterstandsituaties. Maar de Regering kopplet het extra-beleid NIET terug op de vergelijkbaar kansarme autochtonen. dat is onrechtvaardig en onverstandig.

Cultuurschok.

A. Omdat de druk op de sociaal/economische saneringscluster (werk, wonen, onderwijs, welzijn) door de komst van de minderheden juist op deze autochtonen onhoudbaar wordt vergroot.
B. Het extra-beleid voor minderheden, waarvan het overgrote deel kansarm is als geheel geldt. Hierdoor worden niet kansarme allochtonen positief gediscrimineerd t.o.v. kansarme oorspronkelijke Nederlanders.
C. De druk op de sociaal-economische cluster voor de kansarme autochtonen aanstonds psychologisch veel zwaarder te verteren valt als het extra-beleid voor alle minderheden gelijk wordt getrokken.
D. Niemand nog onderkennen wil dat de autochtonen ook nog onevenredig zwaar de last van de enorme cultuurschok moeten opvangen. Acculturatie in de wijk, aan de lopende band en in de achterbuurtschool vergt immers de door de Regering gepredikte ´aanpassing van de ontvangende samenleving´juist van deze achtergestelde daartoe volstrekt niet uitgeruste mensen.

Formeel kan de ovverheid niet anders dan uitgaan van de gelijkwaardigheid der verschillende culturen. Maar wederzijdse waardering voor elkanders cultuur kan niet van bovenaf worden gedicteerd. Die moet worden verdiend. Er si echter een enorm verschil tussen het niveau waarop beleidsmensen met de minderhedenelites communiceren en het niveau waarop de cultuur-clash tussen de geimmigreerden en de autochtone paupers zich volstrekt. Het is adembenemend hoe de sociaal-economische bundeling zich verstrengelt met de acculturatieproblematiek en hoe de overheid al dan niet bewust de tegenstellingen aanwakkert.

Ik neem U mee naar een saneringsbuurt inAmsterdam, waar ik zelf woon. De sanering gaat gestaag bij gebrek aan financiele middelen. (Wel was er 5 miljoen gld beschikbaar voor het technisch herstel van maar 25 door Surinamers uitgewoonde Bijlmerflats). Hoewel er 55.000 woningzoekenden zijn wordt 5% van de nieuwe woningwetwoningen (in de overloopgemeeten) rechtstreeks gebruikt voor (her-)huisvesting van Molukkers, vluchtelingen en Surinamers, in ´gebundelde deconcentratie´. De legitimatie is om mensen uit hun cultureel isolement te halen.

De overgebleven autochtonen die cultureel geisoleerd zijn geraakt in door toewijzing ´zwart´of ´moslim´geworden straten kunnen geen aanspraak maken op deze regeling. Daarnaast zijn er dit jaar rijkssubsidies voor de aankoop-verbouw door gemeenten van panden (tot 400.000 gld) uitsluitend voor grote Surinaamse gezinnen of jongeren en een verhuispremieregeling van 10.000 gld, waardoor een naast een lege flat wonende autochtoon die oprotpremie kan vangen om door samenvoeging plaats te maken voor het grote Surinaamse gezin. Geen wonder dat burgemeester Schols van DSen Haag ernstig tegen deze regeling (die natuurlijk niet geldt voor grote Nederlandse gezinnen of wooncollectieven) heeft geprotesteerd.

Er si echter ook en cultureel aspect dat deze omgekeerde discriminatie zo´n hachelijk uiterlijk geeft. Toewijzing of gedoogde illegale betrekking van benedenhuizen door immigranten maken belendende of bovenliggende woningen ook onbewoonbaar voor de autochtonen(die ze vaak voor de sloop hebben gered). Voor hun staat culturele identiteit voor 24 uur per etmaal Turks-Arabische muziek of Zuidamerikaans gehos, shoarmastank, drenzende illegale textielmachines en de door merg en been snerpende aanklacht tegen de tolerantie, het gekrijs van in kelders en op zolders (soms uit de kinderboerderij gegapte) ritueel geslachte geiten, die animale holocaust, dat onverdoofde bloedbad aangericht onder de zwaksten van onze samenleving, voor wie geen partij het woord durft te nemen.

Onderwijs.

Op sommige buurtscholenzijn de kinderen van de autochtone achtergestelden de culturele minderheid. Het onderwijs zal als het concept-beleidsplan ´Culturele Minderheden in het Onderwijs´ van minister Pais wordt uitgevoerd, de acculturatieproblematiek alleen maar aanscherpen. I.p.v. accultureel onderewijs voorziet het plan in onderricht in de eigen taal aan allochtonen door leraren uit het land van herkomst, gecontroleerd door inspecteurs van onderwijs gerecruteerd uit het land van herkomst. Als de jeugd dan in dezelfde school tegelijkertijd in aparte lessen in haaks op elkaar staande normenstelsels en culturele referentiekaders wordt opgevoed, is elke roep over één pluralistische samenleving een hypocriete kreet.

Lont in het kruitvat is het gebrek aan spreekbuis voor de autochtone kansarmen. Hun te oude of te jonge stem slaat geen bres in de paradepaardjes van dew van hen vervreemde partijen. Hun klachten staan recht op de ideologie van degenen die buurthuizen en rechtshulpbureau´s runnen. Radio- en tv-programma´s door en voor minderheden stellen ergnes in gesprek met autochtone buren de culturele geschillen aan de orde.

De gemeenstelijke inspectiediensten (Politie, HInderwetinspectie, Bouw- en Woningtoezicht, Herhuisvesting) toch al moegestreden in de hopeloze saneringsbuurten, hebben deze met de komst van de migranten zowat vogelvrij verklaard uit vrees voor discriminatoir te worden uitgemaakt. De nimmer aflatende ´Voorlichting over het afwijkend Cultuurpatroon´ door CRM en de zelf-organisaties der minderhedenis daar niet vreemd aan. De slinger is gewoon teveel doorgeslagen.

Rassendiscriminatie bestrijdt men niet met reclamespots ´wees lief voor een buitenlander´ op straffe van een veroordeling door het Anti-Discriminatie Instituut. Tegenover het ongenuanceerde Beleid van de minderheden lobbies, die nooit eens schoften in eigen kring (shoarmamafia, corrupte stichtingsbesturen, drugsdealers) bekritiseren, wilde ik hier een rechtlijnige opsomming geven van omgekeerde discriminatie die rassenhaat kweekt.

Culturele identiteit lijkt verworden tot legitimatie van ordinaire belangengroepen. De overheid bevordert de pressure-group democratie door subsidiering van (altijd normatief geduide) culturele minderheden. Daarbij worden de kansarmen in de oorspronkelijke bevolking vergeten.

Op hen wordt bij gebrek aan remigratieprojecten uit ontwikkelingsgeld het hele onrecht van de internationale economische orde afgewenteld. Onvergeeflijk is het, dat in de nieuwe ambtelijke machinerie op Binnelandse zaken geen pleitbezorger voor hen is ingebouwd als tegenwicht tegen de ambtelijke identificaite met de doelgroepen van het minderhedenbeleid. Als er straks een paar verknipte kansarmen een ´nationaal Front´oprichten zijn ze ertoe door de overheid uitgelokt.

Drs. A.J.C. Vierling
Voormalig beleidsmedewerker Directie Culturele Minderheden bij CRM en lid van de Interdepartementale Commissie voor Beleidscoordinatie ten behoeve van Migranten uit Suriname en de Nederlandse Antillen.

hier volgt de tekst van mijn 2de afsluitende artikel in nrc, 16 november 1980

GEDWONGEN SPREIDING IS NODIG

De Rotterdamse wethouder van Stadsvernieuwing van der P{loeg wol maximaal 16% buitenlanders per wijk. De Dienst Woonruimtezaken van de Maasstad acht deze spreiding op basis van vrijwilligheid onmogelijk. Daartegenover wijst de Raad van State en vooralsnog de Directie Coordinatie Mindehedenbeleid van het Ministerie van BIZA onder leding van de heer Molleman gedwongen spreiding af. Wat zou voor de totstandkoming van een multiculturele samenleving – waarin het saamhorigheidsgevoel afhangt van interactieprocessen- bevorderlijker zijn: de ontwikkeling naar ‘China-towns’of een etnische mélange over stad en land?

Die keuze moet gemaakt worden, want in 1991 zullen er alleen al door legale gezinshereniging en het hoge vruchtbaarheidscijfer zo’n anderhalf miljoen mensen van niet-Nederlandse afkomst zijn. Zelfs als hiervan de helft zich vestigt buiten de vier grote steden, zitten deze al bij een maximale spreiding in driekwart van de stad boven de 16% van van der ploeg! Wie geen assimilatie en geen segregatie van etnische minderheden wil en derhalve gebundelde deconcentratie nastreeft, zoals Molleman en andere auteurs van de PvdA-nota ‘Meer voor Minder’ moet nu dus kiezen voor en actief gedwongen spreidingsbeleid. De enige alternaqtieven: actief remigratiebeleid, beperking van de gezinshereniging of verlaging van de allochtone vruchtbaarheid zijn hier niet aan de orde.

Is de keus al gemaakt? De categorale welzijnsstichtingen eisen alleenvertegenwoordiging op, belust op een coherente achterban. De op hen blindstarende rijksambtelijke lobbies, alsmede partijtactici, niet te beroerd om in hele minderheidsgroepen- voor wie ze terecht kiesrecht eisen- betrouwbare stemblokken te zien, spannen samen met de Kroonlegalisten tegen gedwongen spreiding. Het getuigt van grote moed als de Rotterdams wethoudster van Sociale Zaken Mevr. Schmitz, de socialistische Nobelprijswinnaar economie Tinbergen en alle anderen die reageerden, de hoofdzaak van mijn art dd 25 sepot j.l. onderschrijven: De minderhedenproblematiek drukt onhoudbaar en onevenredig zwaar op de arme stadswijken.

RITUEEL SLACHTEN

Ter verduidelijking aan Mevr. Schmitz: Ik heb niet gezegd, datr het extra beleid om achterstelling van minderheden te verminderen per se discriminatoir is. Ikstel dat men, anders dan in ‘Meer voor Minder’staat, niet op grond van collectieve en historische schuld minderheidsgroepen als geheel achtergesteld moet beschouwen. We moeten in toenemende mate leren binnen de minderheden onderscheid te maken tussen kansarmen en keiharde netwerksgewijze georganiseerde elementen (drugshandel, gokhuizen, pensioenmelkers, rechtse politieke clubs) op gevaar af de laatsten te laten profiteren
van een tolerantie die aan kansarme autochtonen wordt ontzegd.: NIet een oude Amsterdamse met een gebroken heup driehoog achter laten zitten en de shoarma-mafia in het benedenhuis een gokhuis laten runnen. Niet van een Nederland diploma’s eisen maar wel een Turks illegaal textielbedrijf toestaan. (((opmerking av in 2014: pas in NRC 18 oct 2005 is deze problematiek opgepakt door inspraakorgaan Zuid-Europese gemeenschappen: ‘Voorstellen voor een harder integratiebeleid’)))

Een paar van zulke gevallen in de wijk werkt explosief en ten nadele van alle buitenlanders. Dat voorkomen lukt niet met mensen als de sociaal-geograaf van Amersfoort die er in zijn reactie blijk van geeft de dagelijkse werkelijkheid niet te lezen uit zijn statistieken en die de werkelijhkheid pas zal geloven als ze later door een parlementaire enquêtecommissie zal zijn opogetekend. ((((opmerking door av dd 2014: die vond plaats in 1996))))
Bestrijding lukt alleen door nu eenn rigoreus spreidingsbeleid te voeren. zodat de bovengenoemde invloedrijke allochtone spinsels niet meer hun ‘rijkjes’ kunnen opbouwen. Door spreiding zla ook de broodnodige culturele kruisbestuiving beter plaatsvinden. ‘Mee voor Minder’ is dubbelhartig als enerzijds een multiculturele samenleving word nagestreefd, terwijl anderszijds bepleit wordt dat vervreemding van de eigen niet-Nederlandse cultuur moet worden tegengegaan. Het is juist nodig, dat haaks op elklaar staande culturele waarden ter discussie komen. Daarom is het zo betreurenswaardig, dat de WWR zelfs in de repliek van de heer Schoonenboom- ondanks de opleiding van een generatie cultureel anthropologen in ons land – over dit intercultureel proces niet meer dan een paar nietszeggende zinnen kan ophoesten. Hieronder geef ik U twee voorbeelden van goedbedoelde maar averechts uitwerkende discussievervalsing:

Niet vanuit een cultureel superioriteitsgevoel maar met de houding van mens tot dier, een ook door de islam erkende transculturele maatstaf, vind ik het laag en louche dat tolerantie voor een hele minderheid wordt afgekocht met het bloedbad van schapen die wel huilen maar niet praten kunnen. Ook volgens de moslimwetten moet de slachting goed, snel en pijnloos geschieden. Zelf slagerszoon, heb ik ter gelegenheid van het islamitisch offerfeest op een Amsterdams abbatoir geconstateerd dat grof de hand werd gelciht met de voorschriften. Dan praat ik nog niet over de illegale slachting thuis.

DRUGSPROBLEMATIEK

‘Een verslaafde Nederlander is gek in een normale samenlevingf en een verslaafde allochtoon is normaal in een voor hem gekke samenleving’, durven Molleman c.s. in ‘Meer voor Minder’te schrijven. Ze zien de etnische minderheden als zielig , drugsgebruikers onder hen als extra zielig. Ze zullen onafwendbaar (historisch materialisme) in aantal toenemen en de gesubsidieerde drugscafe’s in de wijk worden gepresenteerd als straf voor de onrechtvaardige internationale economische orde. Klagende omwonenden worden doodgezwegen en voor racist uitgemaakt bv. door Irene Vorrink (((av 2014:le ministre du Milieu, zoals ze in Parijs zei [[milieu is in het Frans hoerenensnoerenkring])))). Molleman en de zijnen verzwijgen gemakshalve wat we kunnen leren uit het voortreffelijke artikel over de Rotterdmase ‘sien’ van Léon de Galan in de Panorama dd 24 october jl: De tussenhandel in heroine is in Turkse en de distributie in Surinaamse handen. Mr. Kalsbeek en Drs. Begemann, beleidsmedewerkers van de Harmonisatieraad Welzijnsbeleid prediken in NRC van 12 nove jl preventie als het enige wat de overheid kan doen, zolang het vraagstuk niet echt door en uiTerst streng strafrechtbeleid wordt aangepakt. Het politiek en maatschappelijke klimaat zijn er niet naar, schrijven zij.Dat klopt, want er zijn minderheden in het geding.: Chinezen, Turken en Surinamers. En er is de klandizie van de ‘welzijnsmafia’in het geding. Maar is een politieke partij, of zelfs een staatsbestel geloofwaardig waaronder de jeugd van een multiculturele samenleving aan een verrotingsproces ten prooi wordt gegooid?

Waarom willen Molleman c.s. volksdeelgewijs behoud van culturele identiteit stellen boven versnelde cultuurdiffusie en daartoe de minderheden als hun troetelldietjes bijeen houden? LOpen zij soms vooruit op de nabije toekomst waarin het sociale verzkeringsstelsel niet meer betaalbaar zal zijnb en men zal moeten terugvallen op de familiaire onderhoudsplicht?
Het in grote familieverbanden bijeen wonen in eigen wijken met eigen scholen en eigen organisaties. Maar zeg dan ronduit: we hebben de oude stadscentra aan de buitenlanders overgedaan en kom de overgebleven autochtonewn te hulp. Dat wil gen Nederlander, deze ghetto’s, Molleman natuurlijk ook niet, maar dan is drastisch gedwongen spreiding nu geboden. Wie dat ontkent kan nog geen tien jaar vooruit denken.

Drs. A.J. C. Vierling
Voormalig beleidsmedewerker Directie Culturele Minderheden van het Ministerie van
Cultuur, Recratie en Maatschappelijk Werk.