Martin Schulz, voorzitter van het Europees Parlement als gevaarlijke islamomane dhimmi

Martin Schulz maakte tijdens zijn veelbesproken persconferentie veel fouten, schrijft Nausicaa Marbe in de Volkskrant december 2012, maar de ergste is wel dat hij ‘faalde duidelijk te maken dat de oorzaak van geweld de geweldpleger zelf is en niet zijn willekeurige aanleiding’.

In één adem de antiwesterse waanbeelden gelijk geven, het tierende tuig opfokken en berispen. Duidelijk de weg kwijt.

Complottheorieën over Eurabië vond ik meestal paranoïde. Maar die weerzin voor apodictische scenario’s slinkt sinds gisteren. Ineens bracht het NOS Journaal, zo leek het, knullige beelden uit The Innocence of Muslims. U weet wel: het weerzinwekkende, scabreuze, beschamende, provocatieve wanproduct dat wereldwijd de gevoelens van moslims kwetst waardoor een kleine, marginale, niet representatieve groep spontaan een ambassadeur vermoordt en in demonstraties de door blasfemie aangetaste gevoelens lucht geeft.

Voor degenen die geen appeasement-mumbojumbo spreken: bedoeld wordt de film die als inwisselbare aanleiding dient voor geregisseerde uitbarstingen van haat tegen het Westen.

Het Journaal toonde ons een nietige verschijning in westerse confectie die geflankeerd door twee traditioneel uitgedoste Arabieren een statement gaf. Ze stonden erbij als in een stormenderhand veroverde televisiestudio vlak na een staatsgreep. Het trio bleek niet afkomstig uit de film, maar uit het Europese Parlement. Daar verpakte voorzitter Martin Schulz zijn diepste antipathieën tegen blasfemie als Europees excuus aan de aanwezige djellaba’s: een delegatie morose koppen uit de Golf.

Wat zei deze Schulz namens u en mij en alle andere bewoners van de EU? Dat alle aanwezigen het eens zijn over de noodzaak van veroordeling van de blasfemische en vernederende anti-islamfilm. Hij zei dat hij persoonlijk de inhoud én de verspreiding veroordeelt. En dat westerse en islamitische waarden elkaar niet uitsluiten en gecombineerd moeten worden voor een vredige toekomst.

Vervolgens deed ene Khalid bin Hilal Al Mawali een voorstel: dat ‘we iedere oorzaak van geweld zoals blasfemische films en disrespect jegens symbolen van welke religie dan ook moeten uitroeien’. Schulz, in serviele houding: ‘We moeten een manier vinden om een maximum van onze burgers te overtuigen andere opinies en religies te respecteren en tolereren.’

Ik wens Schulz veel succes met het ompraten van ‘een maximum van onze burgers’. Een zinloze exercitie, gezien zijn gebrek aan vindingrijkheid om zelfs intimidatie door één afgevaardigde uit de voor joden en christenen zo gezellige Arabische Golf te pareren. Wie in het hart van de Europese Unie om ‘eradication’ (uitroeiing, uitsterving, verdelging – het woord alleen al) van films en disrespect vraagt, verdient een snoeiharde schrobbering. We laten ons in Europa toch niet door zo’n Bin Hilal dicteren hoe te denken – of heb ik iets gemist?

Maar door het kruiperige mea culpa van Schulz schaart ook Europa zich naast de ruggegraatloze Verenigde Naties waar terreurregimes respect oogsten. Ik dacht dat de naïeve mensenrechtencommissaris Navi Pillay niet overtroffen konden worden. In hetzelfde statement waarin ze de ‘kwaadaardige en provocatieve film’ verwierp en zei de protesten volledig te begrijpen, waarschuwde ze ook voor geweld. In één adem de antiwesterse waanbeelden gelijk geven, het tierende tuig opfokken en berispen. Duidelijk de weg kwijt.

Schulz overtrof dat wél. Hij faalde duidelijk te maken dat de oorzaak van geweld de geweldpleger zelf is en niet zijn willekeurige aanleiding.

Hij faalde uit te leggen dat in het gelaagde cultuurlandschap van Europa blasfemie en belediging relatieve begrippen zijn. En dat moeten blijven, wil je van tolerantie kunnen reppen zoals hij, o ironie, zelf doet. Hij faalde te zeggen waar het op staat: dat alle onsmakelijke meningen en cultuuruitingen in ónze wereld permanent gewogen worden in een vrije botsing van meningen. Dat dit het cruciale verschil is tussen vrije landen en dictaturen. Dat het verschil moet blijven. Omdat deze vrijheid, hoe onvolmaakt ook, het hoogste haalbare is.

Schulz faalde te erkennen dat dit een groter goed is dan de ‘vrede’ die hij belooft door zijn mix van niet nader omschreven ‘islamitische’ en ‘westerse’ waarden. In dat laatste faalde hij nog het meest: in plaats van de taboes waar de zeloten om vroegen af te wijzen, beloofde hij Europa tot dezelfde naargeestigheid te bekeren.

Zelden heeft een Europese politicus het gevaar van soevereiniteitsafdracht duidelijker gemaakt dan Schulz. Terwijl deze pias morgen alweer over ‘meer integratie’ snatert, vieren ze in de Golf het behaalde succes: met geweld krijg je van de EU alles gedaan. Vandaag is een film beledigend, morgen het feit dat traiteurs in Parijs en trattoria’s in Rome zich niet houden aan de wetten van de Koran. Niets lijkt meer onmogelijk nu Schulz gaat knutselen aan zijn islamoropees waardesysteem.

Nausicaa Marbe is schrijfster.